Rozdział 10

ROZDZIAŁ X

         Czekałam przed domem Harry’ego, ale on wciąż się nie pojawiał.

Tym razem nie byłam na niego zła wiedząc ze jego ojciec mógł go znów zatrzymać. Minęło 10 min, może 15. Ze zrezygnowaniem postanowiłam na niego nie czekać i ruszyłam w stronę szkoły. Szłam powoli gdy nagle ktoś zasłonił mi oczy dłońmi. Były ciepłe i delikatne.

- Zgadnij kto to! – powiedział znajomy głos.

- Harry! Kretynie! Przestraszyłeś mnie! – krzyknęłam udając ze jestem na niego wściekła. Tak naprawdę niesamowicie cieszyłam się że go widzę.

- Hahaha…No wiem. O to mi chodziło. Patrzyłem ukradkiem w okno czy już sobie poszłaś by cię zaskoczyć. Jak widać udało mi się. – oznajmił mi zadowoleniem.

- Harry! Ty dupku! – krzyknęłam bijąc go lekko.

- Spadaj! – powiedział i poczochrał mnie po włosach.

- Eeej! Przestań! – krzyknęłam i zaczęłam go gilgotać.

- Hahhaha! Dobra, poddaję się! – powiedział leżąc ze śmiechu na ziemi. Za to właśnie uwielbiałam Harry’ego. Zawsze sprzeczaliśmy się jak rodzeństwo.

- Dobra, to w jakie miejsce chciałeś mnie zabrać?

- To niespodzianka. – powiedział uśmiechając się radośnie.

         Harry zakrył mi oczy i prowadził mnie delikatnie do przodu. Mogłam tylko zgadywać ze jestem w jakimś strasznie zatłoczonym miejscu, bo wokół rozmawiali jacyś ludzie.

- Nic nie widzisz? – krzyknął Harry próbując przekrzyknąć krzyki i rozmowy.

- Nic, a nic! – odparłam, chodź próbowałam otworzyć oczy.

- To dobrze! Uważaj, będziemy szli po schodach! – powiedział a ja o mało nie potknęłam się o schodek.

- Już jesteśmy! Nie otwieraj jeszcze oczu! – krzyknął a ja tylko poczułam ze jestem na jakiejś otwartej przestrzeni.

- Mogę już? – zapytałam niecierpliwiąc się.

- Jeszcze chwilka! – krzyknął Harry, miotając się gdzieś z tyłu.

- JUŻ!

         Otworzyłam oczy. Znajdowałam się na scenie. Naprzeciwko mnie stał tłum ludzi. Ze strachu i zdenerwowania spojrzałam na Harry’ego. Stał przy mikrofonie. Za nim siedział perkusista, gitarzysta i klawiszowiec.

- Harry…Co?... – powiedziałam cicho może trochę za wysokim głosem.

- Alice, to dla ciebie…

*I know you’ve never loved the sound of your voice on tape. You never want to know how much you weigh

You still have to squeeze into your jeans
But you’re perfect to me... ♫

         Harry śpiewał pięknie patrząc mi w oczy. Stałam jak zahipnotyzowana. Jego wzrok zaczarowywał. Stał bardzo blisko mnie. Prawie stykaliśmy się nosami. Tak się w niego wpatrywałam, ze zapomniałam mrugać i łzy mi poleciały. Nagle Harry przestał śpiewać bo gitarzysta miał solówkę. I stało się. Pocałował mnie. Jego usta były miękkie i delikatne. Publiczność zaczęła klaskać i pogwizdywać. Harry odgarnął mi włosy za ucho i uśmiechnął się szeroko. Ja nadal się w niego wpatrywałam.

- O to przed państwem najpiękniejsza dziewczyna na świecie! Alice Jonson! – przedstawił mnie i podniósł moją rękę do góry. Publiczność zaczęła klaskać i wiwatować, a ja się zarumieniłam.  Harry to zauważył i zaśmiał się cicho.

         Koncert się skończył. Wracałam z nim do domu za rękę oparta o jego ramię. Odprowadził mnie pod same drzwi i pocałował mnie w policzek. Odwrócił się, a ja zapytałam :

- Powtórzymy to kiedyś?

         Harry odwrócił się powoli i odparł:

- Gdy tylko będziesz chciała…- po czym pomachał mi i wrócił do domu.

* tekst z Little things