Rozdział 9

ROZDZIAŁ IX

         Była 12.00 w nocy. Leżałam na łóżku nie mogąc zasnąć. Nagle usłyszałam pukanie do szyby. Wstałam by zobaczyć kto to. Ujrzałam znajome loki. Bez wahania otworzyłam okno. Harry wszedł bezszelestnie do środka.

- Co ty tu robisz? – szepnęłam by nie obudzić mamy.

- Przyszedłem cię przeprosić, za to ze nie było mnie w kawiarni. – wytłumaczył mi się.

- Aaa…No tak. Wiesz, nie musisz nic mówić…

- Jak to? – zapytał wyraźnie zaskoczony.

- No bo…Wiem ze masz swoje problemy w domu. Ten argument mi wystarcza. - Skąd o tym wiesz?

- Wiesz…Trochę słychać było jak twój tata krzyczał na ciebie za to że nie przyniosłeś mu narkotyków. I… widzę po twoich ranach ze dość często cię bije. – powiedziałam prawie płacząc.

Harry zamyślił się przez chwile jakby układał sobie to wszystko co powiedziałam w głowie.

- Trwa to odkąd moja mama od niego odeszła. Bił mnie i ją jeszcze za czasów jak byli razem. Po rozwodzie ojciec oszalał. Wysyłał jej listy miłosne, potrafił nawet wejść w środku nocy do domu i błagać ją o przebaczenie. Wcześniej mieszkaliśmy w małej wiosce pod Londynem,, a teraz przeprowadziliśmy się tutaj, do miasta. Zrobiliśmy to ukradkiem w nocy gdy tata chodził pijany po ulicach. Lecz niestety tamtego dnia gdy szedłem do ciebie do kawiarni, odnalazł mnie. Zaczął mnie bić i żądał żebym dał mu pieniądze na narkotyki, więc zabrał mi telefon. Powiedział  że póki daje mu pieniądze na narkotyki i alkohol, matce nic się nie stanie. Lecz tamtego dnia nie miałem już czym zapłacić dilerowi. Zmyśliłem historie o tym że zabrała go policja, a on jak zwykle mnie uderzył. Włóczyłem się przez całą noc  po mieście z obawy przed nim. Ale nie mogłem niczego ci nie powiedzieć. – powiedział to tak szczerze że zaniemówiłam. Wpatrywałam się w niego jak w obrazek. Oczy mi błyszczały od łez. Nic nie mówiąc przytuliłam się do niego. Odwzajemnił uścisk i pocałował mnie w czoło. Nagle usłyszałam kroki. To mama zbliżała się do pokoju!

- Schowaj się! – szepnęłam wskazując Harry’ emu szafę, a ja wskoczyłam do łóżka. Mama weszła do pokoju.

- Rozmawiasz z  kimś, Alice? – zapytała zaspana.

- Nie…To ktoś na dworze…- powiedziałam, a mama tylko wzruszyła ramionami i wyszła.

- Możesz już wyjść…- szepnęłam upewniając się czy mama na pewno sobie poszła.

- Całkiem pojemna ta twoja szafa. – powiedział Harry.

- Wracaj już do domu…- mruknęłam.

- Najpierw muszę się upewnić czy mój tata sobie poszedł. – powiedział zerkając przez okno. – Światła w domu są zgaszone. Chyba już go nie ma. Nadal cię nie przeprosiłem. Nie zabiorę cię do kawiarni, lecz w lepsze miejsce. Nie wiesz o mnie jeszcze wszystkiego. – powiedział  całując mnie w policzek. – Dobranoc – szepnął mi do ucha, po czym wyszedł przez okno. Ja stałam jak osłupiała gapiąc się w miejsce w którym kilka sekund temu stał Harry.
_________________________________
I co? Podobało się? Jak były jakieś błędy to przepraszam :)