Rozdział 17

ROZDZIAŁ XVII

         Gdy wyszłam z Zayn’ em ze studia, poczułam że ciągnie mnie w przeciwną stronę, niż do mojego domu. Chciałam coś powiedzieć, ale on tylko złapał mnie za rękę i poprowadził w jakąś wąską uliczkę. Doszliśmy na małą ścieżkę przed lasem. Naprzeciwko rozlewało się małe jeziorko. Znowu chciałam się odezwać ale Zayn gdzieś zniknął. Zza moich pleców widziałam tylko bukiet polnych kwiatów i poczułam że ktoś delikatnie nakłada mi wianek na głowę. Prze sekundę myślałam że to Harry, ale zdałam sobie sprawę że to nie możliwe bo byłam tylko sama z Zaynem. Odwróciłam się, ale za mną znowu nikogo nie było.

- Zayn! Gdzie do cholery jesteś? Co to za kwiaty…? – chciałam pytać dalej ale on znów pociągnął mnie przed siebie, tym razem nad brzeg jeziorka. Przede mną płynęła mała łódka z żaglem na której było napisane :

„Zebrałbym dla Ciebie każdy kwiat. Najpiękniejsze śpiewy ptaków nie są tak dźwięczne jak każde twoje kichnięcie czy zakasłanie. Wiedz że po prostu kocham Cię.”

         Przeczytałam to 3 razy stojąc jak osłupiała. Poczułam że Zayn zbliża się by pocałować mnie w szyję.

- Nie! – krzyknęłam, a Zayn się cofnął.

- Przepraszam…. – mruknął odchodząc jeszcze dalej.

- Co ty sobie wyobrażałeś?! Że jak obrażę się na Harry’ ego  to już o nim kompletnie zapomniałam?! Myślisz że nie jest mi teraz trudno?! A ty mi z takim czymś wyskakujesz?! – krzyknęłam mówiąc prawie wszystko co mi leżało na sercu. PRAWIE. Bo ja do Zayna też zaczęłam coś czuć. I to było najgorsze.

Spojrzałam na Zayna i nagle pożałowałam tych słów. Stał sztywno. Jego oczy błyszczały. Zacisnął pięści.

- Jestem kretynem…Co ja sobie wyobrażałem… - mruknął, łapiąc się za głowę i odchodząc.

- Zaczekaj…proszę… - powiedziałam. Zayn zatrzymał się i odwrócił głowę w moją stronę.

- Zanim mnie znienawidzisz chcę abyś coś wiedziała. – powiedział. Nie śmiałam mu przerwać.

- Jeszcze żadna osoba tak jak ty nie była mi tak bliska. Każdą chwilę spędzoną z tobą naprawdę pięknie wspominam. Pamiętam jak Harry nie miał dla ciebie czasu. Nie powiedział nawet dlaczego nie może z nami gdzieś pójść. Wtedy zabrałem cię do kina na horror w 3D, pamiętasz? Usiedliśmy na samej górze i obrzucaliśmy ludzi popcornem. Kobieta z obsługi skrzyczała nas, więc przestaliśmy. Po paru minutach zaczął się seans. Nie mogliśmy powstrzymać się od śmiechu. Nastąpiła przerażająca scena, prawie cała sala pisnęła, a my zaczęliśmy się rechotać jak debile bo ty porównałaś dziewczynę – zombi do dźwiękowca Jake’ a. Ja w tym momencie nie wytrzymałem ze śmiechu i wyplułem popcorn na jakiegoś faceta naprzeciwko.  On odwrócił się krzycząc na nas, a nagle przyszła ta sama kobieta z obsługi co wcześniej, i wygoniła tego mężczyznę, a nie nas, chodź cały seans się śmialiśmy. Pewna dziewczyna zaczepiła nas czy film się nam podobał, my tylko mruknęliśmy tak i zaczęła opowiadać o jakiejś scenie, pytając nas czy naszym zdaniem też była równie przerażająca. Odpowiedzieliśmy że pewnie, chodź kompletnie nie wiedzieliśmy o czym mówi, ani co działo się w filmie. Potem kupiliśmy farby do twarzy, i straszyliśmy ludzi wracających z filmu wyskakując z krzaków z głośnym wrzaskiem udając zombi i oblewając ich ketchupem z Mc Donald’s. Pamiętam wszystkie nasze rozmowy, jak opowiadałaś jak Ci było trudno gdy twoi rodzice się rozwiedli. O tym jak inni nie akceptują Ciebie takiej jakiej jesteś, bo żyjesz marzeniami, pochłonięta w książkowe historie. Zawsze gdy idziemy ulicą jesteś uśmiechnięta. Obdarzasz uśmiechem ludzi  których nawet nie znasz. Zapamiętałem tę chwilę jak pewne dziecko płakało bo spadł mu lód na ziemię. Miał buzię ubrudzoną, a ty podeszłaś i wytarłaś mu ją. Natychmiast przestało płakać. Jesteś wyjątkowa. Odkąd Cię zobaczyłem na 1 próbie, zakochałem się w Tobie. W twoich długich jak koński ogon włosach, zielonych oczach i pięknym uśmiechu. Ale wtedy zobaczyłem jak  Harry łapie Cię za rękę. Wiedziałem ze nie ma u Ciebie szans, ale postanowiłem o Ciebie walczyć i chodź zostać twoim przyjacielem. Potrafisz stworzyć wokół siebie taki klimat, w którym każdy może czuć się sobą. Nawet jeśli mnie znienawidzisz za to co się stało, chcę abyś chodź zapamiętała to co teraz usłyszałaś i byśmy nadal byli przyjaciółmi, albo chociaż żeby nie skończyło się tak że będziemy się zachowywać jakbyśmy się nie znali. – skończył mówić. Patrzyliśmy na siebie przez parę sekund. Nagle zrobiło mi się dziwnie ciepło. Poczułam coś do Zayna czego nie umiałam sobie wytłumaczyć. Lecz on mnie pocałował. Zrobiło mi się  dziwnie słabo, jakbym straciła wszystkie siły. Nie próbowałam go odepchnąć. Poddałam mu się. Puścił mnie. Miał łzy w oczach. To były szczere łzy.

- Nie wybaczysz mi tego, nigdy! – krzyknął i rzucił się na kolana. Płakał tak żałośnie, ze Go przytuliłam.

- Nikomu nie powiem o tym co się stało. Pozostaniemy nadal przyjaciółmi. – szepnęłam mu do ucha, a on przestał płakać. Spojrzał tylko na mnie i uśmiechnął się. Wstał, zerwał kwiat i włożył mi go za ucho. Nadal się uśmiechał.

- Jesteś naprawdę wyjątkowa. – rzekł, i udaliśmy się w kierunku domu. Zayn skręcił do hotelu, a ja weszłam do domu. Nagle poczułam że nadal mam wianek z kwiatów na głowie. Położyłam go na szafce i zasnęłam, sama nie wiedząc czy bardziej szczęśliwa, czy zasmucona.